با پیش رفتن آنچه که انقلاب ایدئولوژیک تحمیلی بود در هر سرفصلی مناسبات تنگ تر و منقبض تر می شد تا جایی که هیچ نقطه ای از مناسبات نبود که افراد احساس خفگی نکنند و راه تنفسی وجود نداشته باشد . با اعلام بند " ف" یا فردیت سلسله ای از نشست های تشکیلاتی برگزار شد و برای این که آتش تنور آن را بالا ببرند گاهی دو مرکز ( هر مرکز به تعداد حدوداً 150 نفر ) را با هم ترکیب می کردند و از قبل فرماندهان بالا بعضی ها را مخصوصاً فرماندهان مستقیم و لایه میانی را توجیه کرده بودند که چگونه سر نفرات مشخصی بریزند و جمع را بر علیه او تحریک کنند. این بند آمد تا شخصیت و هویت باقی مانده افراد را بشکند و همه را مطیع کرده و یا به قول سازمان سرسپاری مطلق ایجاد کند.
همچنین در این نشست ها از سیر تا پیاز نفرات باید از زبان خودشان بازگو می شد و مسائل خانوادگی ، شخصی و یا کاری گذشته را بیان می کردند و بعضی نفرات اسیر نیز که قبلاً در ارگان های ایران مانند بسیج و یا سپاه و ارتش بودند زیر ضرب قرار می گرفتند و بعنوان آتو بر سر آنها می ریختند. این در حالی بود که سازمان پیشینه افراد را می دانست ولی به عنوان یک اهرم سرکوب بکار می گرفت مثلا این که الان باید نفرات قدردان مناسبات باشند و آنها را بتوانند مطیع و رام کنند . بدین ترتیب تشکیلات با بازگو کردن پیشینه و بیوگرافی نفرات در این نشست های جمعی نقاط ضعف را پیدا می کرد تا ساختار شکل گرفته و هویتی نفرات را خرد و در بست تمام وجود نفرات را متملک شود که در هیچ جایی این مسئله وجود ندارد که افراد را با ورود به ریزترین مسائل شخصی و خانوادگی هدف قرار دهند و بعد از آن از افراد بخواهند گذشته کامل خود را با تهدید و شانتاژ به کنار بگذارند .
این بند عملاً در تشکیلات رد پای خود را باقی گذاشت و سازمان می خواست که افراد بدون هر گونه سوال و جواب هژمونی و دستورات مافوق ومسئولین را بپذیرند و اجرا کنند و در نشست ها و جلسات عملیات جاری ( انتقاد و انتقاد از خود ) حتی اگر انتقادی از کناری خود شنیدند که دروغ بود گارد و دفاع نگیرند . البته این نشست های اتنقادی یک طرفه بود و هرگز برای یک نمونه نه خود رجوی و نه فرماندهان یک انتقاد از خود نمی کردند و این باعث می شد در نشست ها گاهی اوقات درگیری با افراد بشدت مغز شویی شده ، ساده دل و یا مواجب بگیران و یا مسوئلین نشست پیش بیاید.
از جمله آثار این بند که خودش را در مناسبات جاری کرد خفقان آشکار و بیشتر از گذشته بود تا آنجا که تردد در داخل اشرف یک نفره ممنوع شد و یا در ورزش روزانه افراد ، مناسبات دیگر تحمل ورزش انفرادی را نداشت و همه باید راس ساعت در محل مشخص شده در مقرها و مراکز حضور پیدا می کردند حتی اگر بیمار و یا تازه از کار سنگین و خسته کننده بازگشته بودند .
برای خط دادن به این کار و خرد کردن افراد و نابودی آن چه فردیت نامیده می شد سالن های ورزش را قفل می کردند تا نفرات نتوانند وارد شده و همه بالاجبار به ورزشی بروند که فرمانده و سایر نفرات باید در این ترکیب بودند و از ورزش مورد دلخواه خود محروم شوند .
با این سرکوب گری ها ، اولین ورزشی که هدف لبه تیز انتقاد فرماندهان و تشکیلات قرار گرفت ، دویدن افراد در سطح قرارگاه اشرف و دیگر قرارگاه ها بود و بارها هم برای خودم و دیگران شاهد بودم که اتفاق افتاد که آنها را صدا زده و بازخواست می کردند که چرا قوانین را نقض کرده و گوش به فرمان نیستند. توجیه این مسئله برای افراد این بود که مناسبات جمعی است و فردیت مانع می شود و فرد طعمه وزارت اطلاعات می شود !
این توجیهات اساساً خالی از محتوا بود و تشکیلات می دانست اگر این کارها را نکند انقلاب ایدئولوژیک و طلاق اجباری و جمعی زیر سوال می رود و نفرات هم امکان فرار کردن از مناسبات را پیدا می کنند و به همین دلیل همه چیز را می خواستند زیر کنترل داشته باشند و اغراق نیست اگر بگویم هیچ نقطه و جایی نبود که کنترل ، بازرسی و نگاه و دوربین تشکیلات حضور نداشته باشد.
بعضی اتفاقات هم مزید بر علت می شد تا این خط را سازمان بهتر به پیش ببرد و نفرات را محدود کند از جمله مرگ نفرات مانند فردی به نام پهلوان در سالن ورزش بود که از آن گزک گرفته تا استفاده از سالن های ورزش که با امکانات محدود و غیر استاندارد به وجود آمده بود را از نفرات دریغ کنند.
در برابر مقاومت افراد و لنگ و لگد به سازمان در این رابطه ، تشکیلات بعضی از فرماندهان را برای طی کردن دوره مربی ورزش توسط افسران عراقی ارتش عراق راهی کلاس های درس کرد که خود نفس این کلاس ها ، بیشتر برای اغفال فرماندهان و گول زدن آنها بود تا استفاده از آنها در پیشرفت ورزش . بعد از برگشتن این نفرات هم افراد تمایل نداشتند در ورزش جمعی شرکت کنند و این معضلی برای مراکز و مقرها شد.
بازی ترامپ ، فرقه رجوی با برجام- قسمت آخر
